As in the previous review, (which you can find here), we continue our “stroll” through Finland.

So, Afire was set up in 2016 in Oulu, Finland, and is a band that, as they say, plays melodic and compact hard rock with catchy choruses. Their debut album is expected to be released on November 16th 2018, by Concorde Music Company. The recording and production of the vocals was done by Jonas Olsson (Amorphis, Poisonblack) and the mixing of the album by Hiili Hiilesmaa (HIM, Moonspell, Apocalyptica).

The line-up of the band includes some familiar names of the heavy metal scene. That is, former members of Sentenced, Poisonblack, Impaled Nazarene, KYPCK. – The latter means Kursk and is a band made up of Finns who play heavy metal sung in Russian. There is more information about KYPCK, but let me not expand any further. – Great Wikipedia though. Here’s the deal:

The album starts out quite powerfully (“The one to take the fall“) and an obviously good production catches your ear at once. It is like the bands of this type, who have some years of experience on the scene, have some pre-set settings in mixing and all that stuff, that they produce a nice and clear, but to be honest, default sound. Anyway, I like it though.

Also good piece, “Let me be the one“, which is the single of the album from which you can get a first listen below.

http://”>http://[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tSSPVi_Sa1w&w=560&h=315]

The song above is one of the most enjoyable tracks, along with “Veiling the tears“, which I think, on the one hand, that THAT should be the single of the album and, on the other hand, that it’s like listening to Metallica of the Load/Reload era. With one BIG difference; that there is no James Hetfield singing here. I think that the song-writing is not what I expected in this record, all the pieces sound like each other. I did not hear any catchy chorus. I only hear a continuous mid-tempo, flat audio without drive. I have the feeling that this is due to the singer. And here too I would like to stay a bit, not for a rest but to say something about the vocals:

So, the singer is Suvi Hiltunen, which in her country, from what I read (do not think I know info about the music industry of Finland), is considered to be a good name having participated in many pop/rock gigs, in big venues and productions and so on and so forth. Personally, I consider the vocals the weakest element in the album.
It makes me think that she just sang as if she had an obligatory duty to carry out. Call me as you wish but if Elena Paparizou (famous Greek singer born and brought up in Sweden) had sung in there, the whole result would be way better, by far. I mentioned Paparizou because she is the closest to Finland I could think of right now, given that she has grown up in Sweden. And she has a huge voice.

To sum up, “On the Road From Nowhere“, did not give me any good or bad impression at all.
Good production BUT modest to uninteresting songs. The expectations are high given the fact that, as I mentioned above, the members of the band are experienced musicians and have recorded some serious material, so I expected something better on this one.

You can finde “Afire” here:
https://www.facebook.com/afiretheband/

Suvi Hiltunen: vocals
Antti Leiviska: guitar
Sami Kukkohovi: guitar
Harri Halonen: bass
Tarmo Kanerva: drums.

Review in Greek below

Όπως και στο προηγούμενο review, (το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ), έτσι και σ’ αυτό παίζουμε μπάλα σε φινλανδικά γήπεδα. Οπότε, για να είμαι σε φθινοπωρινό, φινλανδικό μουντ φανταστείτε ότι τα λέω αυτά κοιτάζοντας τη βροχή από το παράθυρο με μάτια μελαγχολικά, ενώ από μέσα μου σκέφτομαι ότι πάλι θα έχει πλημμυρίσει η Χαμοστέρνας και θα πρέπει να οδηγήσω μέσα στο χάος.

Οι Afire λοιπόν συστάθηκαν το 2016 στο Oulu, της Φινλανδίας και είναι μια μπάντα που, όπως λένε και οι ίδιοι, παίζει μελωδικό και συμπαγές hard rock με πιασάρικα ρεφρένΖ. Το ντεμπούτο τους αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 16 Νοεμβρίου 2018 από την Concorde Music Company. Η ηχογράφηση και η παραγωγή των φωνητικών έγινε από τον Jonas Olsson (Amorphis, Poisonblack) και η μίξη του δίσκου από τον Hiili Hiilesmaa (HIM, Moonspell, Apocalyptica).
Η σύνθεση του σχήματος θα μπορούσαμε να πούμε ότι περιλαμβάνει κάποια καλά ονόματα του χώρου. Δηλαδή, συναντούμε πρώην μέλη των Sentenced, Poisonblack, Impaled Nazarene, KYPCK. – Το τελευταίο σημαίνει Kursk και είναι μια μπάντα που απαρτίζεται από Φινλανδούς οι οποίοι παίζουν μέταλ τραγουδώντας στα Ρωσικά. Υπάρχουν κι άλλες πληροφορίες γι’ αυτούς αλλά ας μην επεκταθώ άλλο. –  Μεγάλο πράγμα το Wikipedia πάντως. Στο προκείμενο τώρα.

Ο δίσκος ξεκινάει σχετικά δυναμικά (“The one to take the fall“) και η πρώτη εντύπωση αφορά στην καλή παραγωγή που είναι εμφανής. Είναι λες και οι μπάντες τέτοιου τύπου που έχουν και κάποια χρόνια εμπειρίας στη σκηνή έχουν όλες μία preset ρύθμιση στη μίξη και σε όλα αυτά τα περίεργα, και βγάζουν ένα ωραίο αλλά, κακά τα ψέμματα, default ήχο. Τέλος πάντων, δε με χαλάει κιόλας.

Επίσης καλό και το “Let me be the one“, που αποτελεί το single του δίσκου και από το οποίο μπορείτε να πάρετε μια γεύση παρακάτω.

“>http://[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tSSPVi_Sa1w&w=560&h=315]

Το παραπάνω τραγούδι είναι από τα πιο συμπαθητικά του δίσκου μαζί με το “Veiling the tears“, το οποίο θεωρώ, αφ’ ενός, ότι ΑΥΤΟ θα έπρεπε να είναι το single του δίσκου και, αφ’ ετέρου, είναι σα να ακούω Metallica την εποχή του Load/Reload. Με την ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά ότι εδώ δεν τραγουδάει ο Hetfield. Και εδώ θα ήθελα να σταθώ για λίγο. Ντάξει, στάθηκα λίγο, ξεκουράστηκα και συνέχισα το γράψιμο. Νομίζω ότι συνθετικά δεν είναι καλός ο δίσκος, όλα τα κομμάτια μοιάζουν μεταξύ τους. Τα πιασάρικα ρεφρέν δεν τα ακούω πουθενά. Ακούω μόνο ένα συνεχές mid-tempo, flat πράγμα χωρίς πυγμή και ένταση. Έχω την αίσθηση ότι αυτό οφείλεται κυρίως στην τραγουδίστρια. Και εδώ επίσης θα ήθελα να σταθώ λίγο, όχι για ξεκούραση αλλά για να πω κάτι για τη φωνή:

Η τραγουδίστρια λοιπόν είναι η Suvi Hiltunen, η οποία, απ’ ό,τι διάβασα προφανώς (μη νομίσετε ότι παρακολουθώ και τη φινλανδική σκηνή), στη χώρα της θεωρείται από τα καλά ονόματα έχοντας συμμετάσχει λέει σε πολλά ποπ/ροκ λάιβΣ, σε μεγάλα venues και παραγωγές και τέτοια. Προσωπικά, τη θεωρώ το πιο αδύναμο στοιχείο μέσα στο δίσκο. Σα να ακούω ότι απλώς πήγε να διεκπεραιώσει μια υποχρέωση που είχε σε κάποιον και τραγούδησε στο δίσκο του. Πείτε με όπως θέλετε αλλά αν τραγουδούσε η Ελενάρα η Παπαρίζου εκεί μέσα τα τραγούδια θα ήταν δύο επίπεδα πάνω. Ανέφερα την Παπαρίζου γιατί είναι ό,τι κοντινότερο στη Φινλανδία, μιας που έχει μεγαλώσει στη Σουηδία. Και έχει και φωνάρα.

Συνολικά το “On the Road From Nowhere“, θα έλεγα ότι δε μου έκανε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση. Καλή παραγωγή, μέτριες έως αδιάφορες συνθέσεις. Πράγμα κακό, γιατί όταν έχεις τέτοια ονόματα στο σχήμα περιμένεις σαφώς καλύτερο αποτέλεσμα και οι απαιτήσεις ανεβαίνουν αυτομάτως.

Βρείτε τους εδώ: https://www.facebook.com/afiretheband/

Suvi Hiltunen: vocals
Antti Leiviska: guitar
Sami Kukkohovi: guitar
Harri Halonen: bass
Tarmo Kanerva: drums.