Αρκετοί από εμάς, που μεγαλώσαμε με την αφίσα του Joey De Maio και του Eric Adams πάνω από το κρεβάτι μας, περιμέναμε την ώρα της εκδίκησης. Την στιγμή που οι βασιλιάδες του αληθινού metal, οι Manowar, θα έδειχναν σε όλο το φανατικό κοινό τους στη χώρα ότι είναι πραγματικά αυτό που οι ίδιοι έχουν χαρακτηρίσει τους εαυτούς τους: Βασιλιάδες και αληθινοί! Όχι poserάδες, όχι ψεύτες, όχι υποκριτές και πονηρούληδες.
Πέρασαν 27 χρόνια και χθες το βράδυ, Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019, το κατάφεραν. Η αλήθεια είναι ότι, οι σχέσεις μου με την μπάντα πέρασαν μεγάλη κρίση όταν το Νοέμβριο του ’92, στα 16 μου, βίωσα το «κάζο» της συναυλίας που έδωσαν στο ΣΕΦ. Ήταν η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα, είχαν βγάλει και τη δισκάρα που ήταν αφιερωμένη σε μεγάλο βαθμό στην ελληνική μυθολογία και στον Αχιλλέα, είχαν δημιουργήσει προσδοκίες.
Ακούγαμε για θάνατο στο ψεύτικο metal (death to false metal) και περιμέναμε πολλά. Διαψευστήκαμε. Η παρωδία με τον νέο τους τότε ντράμερ και τα… drum machines, έμεινε στην ιστορία. Η απογοήτευση μεγάλη… Όλα αυτά τα χρόνια, οι Manowar είχαν μόνιμη θέση στις μουσικές επιλογές μου. Όσο και αν δεν μπορούσα να ξεχάσω το… ΣΕΦ, τόσο ήθελα να ξορκίσω αυτές τις δυσάρεστες αναμνήσεις. Και απλώς περίμενα για να έρθει η ώρα της απάντησης. Και να που ήρθε!
Η συναυλία που έδωσαν στην πλατεία Νερού, ήταν από τις καλύτερες που έχουν γίνει στην Ελλάδα από metal μπάντα. Από όποια σκοπιά και αν το δει κανείς, οι τύποι τα… έσπασαν. Τι και αν είναι εξηντάρηδες γερόλυκοι; Η φωνή του Adams κρυστάλλινη από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Ο ρυθμός που είχε το γκρουπ ήταν ακατάπαυστος σε όλη τη συναυλία. Δείγμα πολύ καλής… προπόνησης και χημείας, ο de Maio, έχει δέσει καταπληκτικά με τον κιθαρίστα, τα σόλο του οποίου ήταν πραγματικά αλάνθαστα. Ο ντράμερ σταθερός και ρυθμικός, κουβαλούσε το φορτίο του Columbus με άνεση και χωρίς κόμπλεξ. Αποτέλεσμα;
Μια συναυλία καταπληκτική που ξεσήκωσε τους περισσότερους από 20.000 πιστούς που βρέθηκαν εκεί (αν κάνω λάθος στον υπολογισμό και είμασταν περισσότεροι, συγχωρέστε με). Ειδικά, ο συνδυασμός με το Thor, το Kings Of Metal, το Fighting The World και το Hail And Kill, πραγματικά μας απογείωσε σε ένα ατελείωτο headbanging! Το σκηνικό επικό όσο έπρεπε, με τους Warriors να παρελαύνουν έτοιμοι για την τελική μάχη. Οι στρατιώτες με τις ασπίδες και τα σπαθιά, απόλυτα ταιριαστοί με τη συνολική εικόνα. Οι σημαίες και τα λάβαρα να ανεμίζουν με την Ελλάδα σε κυρίαρχη θέση. Πείτε με υπερβολικό, αλλά ανατρίχιασα όταν ο de Maio είπε, παραφράζοντας τη ρήση του Τσόρτσιλ, ότι «υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: Οι Έλληνες και όλοι οι άλλοι, που θέλουν να μοιάσουν στους Έλληνες!» Συγκινήθηκα όταν μας εκμυστηρεύτηκε πως είχε επισκεφτεί την Ελλάδα το 1991 και είχε λατρέψει τους Έλληνες για την αγάπη και το σεβασμό και την ευγένεια που έδειχναν. Γιατί να μην είμαι υπερήφανος, γιατί να μην καμαρώνω, για όλα αυτά τα υπέροχα που κάποιος λέει για τους συμπατριώτες μου;
Στην εποχή που οι Έλληνες κατηγορούνται και όχι άδικα τις περισσότερες φορές, για έλλειψη σεβασμού, για απουσία ευγένειας και για ένα τσουβάλι ελαττώματα, χάρηκα από την καρδιά μου που κάποιος αναφέρθηκε στα προτερήματα της φυλής μου. Προτερήματα που υπάρχουν, είναι εκεί και απλώς χρειάζεται να τα ξαναβρούμε… Ναι, δεν είμαι πια 16άχρονο σχολιαρόπαιδο με μακρύ μαλλί και στενά παντελόνια για να με συνεπαίρνουν οι φιλοφρονήσεις και τα γλειψίματα της κάθε μπάντας που έρχεται στην Ελλάδα. Είμαι 43 ετών συμβιβασμένος μεσήλικας, με γκρίζα μαλλιά και ένα τσουβάλι υποχρεώσεις, που με κάνουν να αγκομαχάω κάθε μέρα. Όμως θέλω έστω και για λίγο να ξαναβγάλω από μέσα μου, αυτό το πάθος, αυτή την όρεξη, αυτό το κέφι για ζωή που έχει ο 16άρης. Οι Manowar κατάφεραν με την παρουσία τους, με τα τραγούδια και με τη ζωντάνια τους, να με βοηθήσουν ώστε να ξυπνήσω και πάλι. Όπως είχαν κάνει πέρσι οι Maiden, όπως ίσως αργότερα φέτος κάνουν οι Dream Theater και οι Slayer με τους δικούς μας, τους τεράστιους Rotting Christ.
Γιατί, ας μη γελιόμαστε, αυτό είναι το heavy metal:
Μια μικρή υπενθύμιση ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί!
Θα νικήσουμε!
Victory, Hail!
